بالاخره امروز بعد از چند ماه تمرین تونستم قورمه سبزی رو عالی درست کنم . انقدر خوشحال شدم که هر کی منو می دید فکر میکرد رتبه اول کنکور شدم که انقدر خوشحالم . خوب جای خوشحالی هم داشت من استعدادی تو آشپزی کردن نداشتم . اما الان بهتر از یه سر آشپز ماهر می تونستم قورمه سبزی درست کنم . نسرین هم خیلی خوشش اومد و تشویقم کرد . فردا شب تولد کیارشه ! 27 ساله میشه ! دلم می خواد واسه شب تولدش قورمه سبزی درست کنم باید یه هدیه ی قشنگ هم براش بخرم . میدونم تو این وضعیت از جشن تولد خبری نیست ! فقط منم و کیارش . از الان هیجان دارم . کاش بتونم کیارش رو خوشحال کنم . اگه بقیه شبها از فکر و خیال نمی تونستم بخوابم امشب از استرس خوابم نمی بره ! خوبه باز ! حداقل یه تنوعی ایجاد میشه ! شب جلوی کیارش خیلی سعی کردم عادی رفتار کنم خوب ... یعنی مثل همیشه باشم . هر چند مطمئنم اگه هیجانم رو نشون می دادم اون یه ذره هم اهمیت نمی داد . کیارش امروز صبح زودتر از همیشه رفت شرکت . ( کیارش یه شرکت وارد کننده ی دارو داره ! ) منم سریع رفتم بیرون تا کادو بخرم . یه ساعت خریدم . به نظر خودم خیلی شیک بود مطمئن بودم اونم خوشش میاد . چه حس خوبی دارم امروز ! وقتی داشتم برمی گشتم خونه چند تا شمع عطری هم خریدم . نمی دونم چرا این عقربه های ساعت از همیشه تنبل ترند و از جاشون تکون نمی خورند . یه لباس خوشگل پوشیدم و منتظر موندم . انتظارم زیاد طول کشید و حوصله ام سر رفت . کیارش همیشه زودتر از اینا می اومد خونه ! می ترسیدم به موبایلش زنگ بزنم ! از سر بیکاری دوباره به گوشه و کنار خونه سرک کشیدم و میز شام رو دوباره مرتب کردم . 10 دقیقه بعد کیارش اومد . لبخندم پنهان نمی شد . اصلا چرا باید پنهان می شد ؟! کیارش مثل همیشه یخ بود . سلام کردم . کتش رو درآورد . خواستم کتش رو بگیرم تا آویزون کنم اما بدون توجه به دست دراز شده ی من خودش کتش رو آویزون کرد . پانته آ آروم باش . رفت تا دست و روشو بشوره منم تو پذیرایی منتظرش شدم . فضای نیمه تاریک پذیرایی با شمع های عطری روشن دلفریب بود . جعبه ساعت رو پشتم گرفتم تا وقتی میاد بهش بدم . تو ذهنم داشتم چیزایی که می خواستم بهش بگم رو تکرار میکردم . اومد . تعجب کرد اینو از وقفه ی کوتاهی که بین قدم هاش افتاد فهمیدم . اما به روش نیاورد . اومد پشت میز نشست . غذا برای خودش کشید . منم آروم دور ترین صندلی به کیارش رو عقب کشیدم و پشت میز نشستم . حواسم بود که جعبه ساعت دیده نشه . غذاشو کامل خورد و خواست بلند شه که گفتم : « میشه یه لحظه صبر کنید ؟! »
اخم کرد اما دوباره نشست . نزدیکش رفتم و جعبه ی ساعت رو گذاشتم جلوش . زیر لب گفتم : « تولدت مبارک . »
مکثش طولانی بود اما بالاخره جعبه ساعت رو برداشت و باز کرد . یه کم به ساعت خیره موند بعد آروم سرش رو بالا آورد و به من نگاه کرد . نگاهم رو از چشماش بر نمی داشتم . یه کم بعد کیارش یه لبخند زد . با خیال راحت منم لبخند زدم . اما یه دفعه یه برقی تو نگاهش دیدم . برای این که بفهمم اون برق چی بود فرصتی نداشتم چون نگاهم با جعبه ساعتی که به سمت بوفه بزرگ سالن پرتاب شد از نگاهش جدا شد . با صدای شکستن شیشه های بوفه و کریستال های داخل اون دلم لرزید. اشکام بدون اجازه روی گونه هام خط انداختند . صدای فریاد کیارش کل خونه رو برداشت :
« واسه من هدیه می خری ؟ میدونی بزرگترین هدیه ای که می تونی به من بدی چیه ؟! گورتو از زندگیم گم کن . الان نزدیک ده ماهه که زندگیمو جهنم کردی . ... پریسا رو ازم گرفتی !!! از زندگی من برو بیرون ! »
جمله آخرشو خیلی شمرده گفت . اصلا می فهمید که با من چی کار میکنه ؟ از پشت میز بلند شد تا بره به اتاقش . اشکام رو پاک کردم و دنبالش راه افتادم . آستینشو کشیدم و وقتی برگشت تا نگام کنه یه سیلی محکم کوبیدم تو گوشش ! انقدر عصبانی بودم که اگه این کارو نمی کردم سکته می کردم . کیارش برای یه لحظه مات موند اما عصبانیت خیلی زود جایگاه خودش رو پیدا کرد . دستش رو بالا برد . قبل از این که دستش رو صورتم پایین بیاد با مشت به سینه اش کوبیدم و گفتم :
« تو یه احمقی . یه خودخواه عوضی ... فقط به خودت فکر میکنی ! تو لیاقت هیچی رو نداری ! هیچی ! می دونی چقدر زحمت کشیدم برای امشب ؟؟ میدونی اون غذایی که خوردی رو من درست کرده بودم ؟ ..... حق من این نیست ! منم مثل تو همه چیزمو از دست دادم . چرا انقدر دلم رو می شکنی ؟ » اشکام رو دیگه نمی تونستم کنترل کنم . ازش فاصله گرفتم و به حالت دو به اتاقم رفتم . ازت متنفرم کیارش ! روی تخت افتادم و از ته دل گریه کردم .
اصلا یادم نمیاد کی خوابم برد . راستش اهمیت زیادی هم نداشت که بدونم . تمام شب گذشته رو به فکر کردن درباره ی حرفای کیارش گذرونده بودم .به تنفرش !! کاش می فهمید منم مثل خودش دارم عذاب می کشم ! فکر این که من جای خواهرم رو تو این خونه به زور اشغال کردم مثل خوره منو می خورد . چرا سرنوشت من این طوری شد ؟ گریه ! گریه ! گریه ! بالش رو جلوی دهنم گرفته بودم تا صدای گریه ام رو نشنوه ! همینم کم بود که از فردا بخاطر گریه کردن مسخره ام کنه ! کاش مادرم کنارم بود . نمی تونم همه ی حرفای دلم رو به نسرین بگم . میدونم همین الانشم به خاطر من کلی غصه می خوره نباید بیشتر از این ناراحتش کنم . صبح از اتاقم بیرون نرفتم . اصلا دلم نمی خواست با کیارش رو به رو بشم ! نباید اجازه بدم بیشتر از این ناراحتم کنه !!! باید مثل خودش بشم . یه کم خوابیدم و بعد بلند شدم . موهای پریشونم رو با یه گیره بالای سرم جمع کردم . تختم رو مرتب کردم و از اتاق رفتم بیرون . شیشه های شکسته وسط سالن دوباره آتیشم زدند . چشمام بین شیشه ها برای پیدا کردن ساعت می چرخیدند. بالاخره پیداش کردم . با احتیاط ساعت رو از زیر شیشه ها بیرون کشیدم . فقط شیشه اش شکسته بود بقیه جاهاش سالم بود . همون طور که ساعت رو وارسی می کردم تصویر چشمام تو یکی از شیشه ها به چشمم خورد . چقدر باد کرده بودند . وحشتناک شده بودم . دماغمم هنوز قرمز بود . نگاهم رو از شیشه جدا کردم و آهی کشیدم . ساعت رو تو جعبه جواهراتم گذاشتم . یه یادگاری بود هر چند تلخ ! داشتم خورده شیشه ها رو جمع می کردم . همه ی ظرف هایی که تو بوفه بود شکسته بود ! مطمئن بودم همسایه ها دیشب صدای ما رو شنیده اند احتمالا الانم دارند پشت سرمون حرف میزنند . ناهارم رو که خوردم دوباره خوابیدم . چشمام خیلی می سوخت ! نرمی بالشم چقدر آرامش بخش بود منو یاد آغوش بی بی می انداخت ! وقتی بیدار شدم اتاقم کاملا تاریک بود . آباژور رو روشن کردم و چشمام رو مالیدم و به ساعت نگاه کردم . 8/30 . چقدر زیاد خوابیده بودم . دستام رو کشیدم . خیلی کیف میده ! خمیازه ی طولانی ای که کشیدم باعث شد چشام نمناک بشه ! الان یه دوش آب خنک خیلی می چسبه ! بدون این که لباسام رو دربیارم زیر دوش آب ایستادم و روی حرکت آب روی بدنم تمرکز کردم . کم کم لباسام رو در آوردم . دیگه خودم رو واسه چیزی که ارزش نداره ناراحت نمی کنم ! کیارش زندگیت رو نابود می کنم . اینو بهت قول میدم ! لباس پوشیدم و یه حوله دور موهام پیچیدم . از اتاق رفتم بیرون . کیارش اومده بود . پشت میز نشسته بود و داشت چای می خورد . نگام نکرد . منم بدون این که بهش نگاهی بکنم به آشپزخونه رفتم و از غذای دیشب گرم کردم . وقتی گرم شد تا آخرش رو خوردم و ظرف ها رو تو سینک رها کردم . فعلا حوصله ظرف شستن ندارم .
دستی به شکمم کشیدم . داشت می ترکید . رفتم و رو مبل رو به روی تلویزیون لم دادم . سریال مورد علاقه ام الان شروع میشه ! از اون سریال های کمدی عشقی بود . اصلا حواسم به سریال نبود چون تمام مدت زیر زیرکی داشتم کیارش رو دید میزدم . هنوز نرفته بود تو اتاقش . حتما منتظر بود مثل هر شب براش غذا ببرم . کور خوندی آقا کیارش دیگه از این خبرا نیست . سریال که تموم شد یه خمیازه ی نمایشی کشیدم و بلند شدم تا برم تو اتاقم که صداش در اومد :
« هوی ... شام چی شد ؟ » صداش گرفته بود و خش داشت . قلبم باز تند تند میزد . لعنت به تو !
همون طور که پشتم بهش بود گفتم : « شام جنابعالی تو جیب من نیست که ! زنگ بزن رستوران غذا سفارش بده ! اشتراک 983 ! »
آروم از جاش بلند شد و به سمتم اومد و با تمسخر گفت :« اه .. اینطوریه ؟ وظیفه ات تو این خونه چیه ؟ اگه یادت نمیاد باید یادآوری کنم که وظایف یه خدمتکار رو داری ! باید خونه رو تمیز کنی و غذا آماده کنی ! البته تو که عرضه ی غذا درست کردن نداری !!!! باید از رستوران سفارش بدی تا بیارن ! »
با خشم به سمتش برگشتم و گفتم : « دیگه این کار ها رو نمی کنم . من خانم این خونه و زن تو اَم . چه خوشت بیاد چه خوشت نیاد ! اگه هم به رفتارم اعتراضی داری می تونی در خواست طلاق کنی ولی بدون من از مهریه ام نمی گذرم . » مهریه من یه دست و یه پای کیارش بود . برای همین کیارش تا حالا از من جدا نشده بود . اگه مهریه ام هر چیزی غیر از این بود کیارش خیلی قبل تر از اینا منو طلاق داده بود . حتی اگه مهریه ام تمام ثروتش بود !
طوسی چشمای کیارش از خشم می درخشید . پوزخندی زدم و خواستم به اتاقم برم که بازوم رو گرفت و کشید :
« ببین خانم کوچولو ، تو خیلی ریز تر از اونی هستی که منو تهدید کنی ! من هر کاری بخوام می تونم بکنم . فهمیدی ؟ بهتره منو بیشتر از این عصبانی نکنی چون بد می بینی !!! شاید به سرم بزنه و ( کنار گوشم خیلی آروم گفت ) بکشمت ! »
بازوم رو از دستش بیرون کشیدم و گفتم : « من با این حرف ها نمی ترسم ! »
« بهتره بترسی ! من اصلا باهات شوخی ندارم ! » قیافه ی جدیش گواه حرفش بود .
همون طور که بهم خیره مونده بود عقب عقب رفت و بعد یه لبخند شیطانی تحویلم داد . موهای تنم از دیدن لبخندش سیخ شد . کتش رو برداشت و رفت بیرون . احتمالا رفت رستوران تا یه دلی از عزا دربیاره ! من همون طور وسط سالن خشکم زده بود یعنی واقعا جدی گفت که ممکنه منو بکشه ؟ دلم نمی خواد اعتراف کنم ولی ازش می ترسم ! انگیزه ی کافی برای این کارو داره !
داشتم از اینترنت دستور پخت سوفله گوشت رو می گرفتم که صدای زنگ تلفن بلند شد . از پشت کامپیوتر بلند شدم و به سمت تلفن دویدم .
« بله؟ » نفس نفس می زدم .
صدای خوش آهنگ زنی از آن سوی خط گفت : « سلام پانته آ جان »
امممم ........صداش برام آشنا بود اما نمی تونستم به خاطر بیارم که این صدا رو کجا شنیدم .
« سلام .... ببخشید شما ؟! »
صدای خنده ی زن گوشم رو نوازش داد .
« عزیزم واقعا منو نمی شناسی ؟ »
نمی دونستم باید چی بگم . ساکت موندم تا خودش بگه !
در حالی که سعی می کرد خنده اش رو تو صداش نشون نده گفت : « کدوم عروسیه که مادر شوهرش رو نشناسه ؟ »
« چی ؟؟! » این دیگه چه جور شوخی ای بود ؟ این مدلیش رو دیگه ندیده بودم ! صداش خیلی جوون تر از صدای یه زن 40 سال به بالا بود .
« پانته آ چرا انقدر تعجب کردی ؟ انقدر سخته که باور کنی من مادر کیارشم ؟ » صداش خیلی مهربون بود .
مخم گیرپاچ کرد . مادر شوهرم ؟! چقدر این اسم برام غریبه بود !!! مادر شوهر !!! اصلا تو دهنم نمی چرخید . ... من مادر کیارش رو از وقتی که با کیارش ازدواج کرده بودم ندیده بودم . 10 ماه از ازدواجم می گذشت . چرا حالا به من زنگ میزد ؟ یه نیشگون از پام گرفتم تا مطمئن بشم که بیدارم . درد و سوزشش این اطمینان رو بهم داد .
« پانته آ عزیزم ... صدامو می شنوی ؟ »
با تته پته گفتم : « بَ .... بله »
دوباره خندید و گفت : « می دونم چرا تعجب کردی ... واقعا متاسفم که قبلا برای دیدنت نیومدم ، راستش می خواستم بیام ولی کیارش .... » حرفش رو ادامه نداد . صدای نفس عمیقش رو شنیدم . از حرص شروع به کندن پوست لبم کردم . کیارش موذی ... کثافت ...مگه این که دستم بهت نرسه تمام موهای سرت رو دونه دونه می کنم . پس تقصیر تواِ که هیچ کس از فامیلات برای دیدن من نیومدند ..... حواسم رو به ادامه ی حرفای مادر شوهرم جمع کردم . بعدا هم می تونستم حرص بخورم .
« گذشته ها گذشته و صحبت از اون فایده نداره ! الانم می خوام گذشته رو جبران کنم !!! زنگ زدم تا ازت بپرسم نمی خوای برای شام از ما دعوت کنی ؟ من دوست دارم بیام عروسم رو ببینم و دستپختش رو امتحان کنم . »
به به !!! بز آوردن من شروع شد . می خواد دستپخت منو امتحان کنه ؟؟! اِی خدا.... چرا منو آشپز نیافریدی ؟ خودش رو برای شام دعوت کرد حالا من چی کار کنم ؟
« قدمتون روی چشم .... خیلی خوشحال میشم تشریف بیارید . » چیز دیگه ای می تونستم بگم ؟! جواب سوالم رو می دونستم .... نه!!!! .... از اون نه های گنده !!!
« پس ما فردا شب برای شام میایم . »
نزدیک بود گریه ام بگیره . به سختی گفتم : « منتظرتون هستم . »
خندید و گفت . « پس تا فردا !!!! »
به محض اتمام مکالمه افکار مختلف تو ذهنم ویراژ دادند .... وای خدا جون تحمل نگاه های یخی کیانا رو ندارم ! پدر کیارش ممکنه چطور رفتار کنه ؟ سعی کردم بدترین عکس العملی که ممکنه از خودش بروز بده رو تجسم کنم اما موفق نشدم . سردم شده بود . احتمالا رنگمم پریده بود . بدتر از همه کیارش بود با اون اخلاق گندش ... احتمالا جلوی خانواده اش یه جور باهام رفتار میکرد که از خجالت بمیرم . کاش بی بی الان اینجا بود ! خب باید بگردم یه رستوران خیلی توپ پیدا کنم !!! .... نسرین .... می تونم باهاش مشورت کنم ! به سمت تلفن شیرجه زدم و شماره نسرین رو گرفتم . یه بوق ... دو بوق ... اَه جون بکن دیگه نسرین . بالاخره جواب داد .
« سلام پانی خوشگله! چی شده یادی از ما کردی ؟ »
« نسرین بدبخت شدم . » نمی دونم چرا گریه ام گرفت . گل بود به سبزه نیز آراسته شد . رنگم انقدر پریده بود که شبیه یه روح شده بودم . تازه با این گریه ای که می کردم . دو تا چشم خون آلود هم به قیافه ی به هم ریخته ام اضافه میشد . قیافم عین ماسک های وحشتناک شب هالووین میشد .
صدای نگران نسرین منو از فکر و خیالاتم بیرون کشید :
« چی شده پانته آ ؟؟؟ چرا گریه می کنی ؟؟..... کیارش زدتت ؟؟ »
« نه ... بدتر از این حرفاست . »
« ..... پس حتما رفته زن گرفته !!! »
دیگه داشت حرصم رو در می آورد . « نسرین نمی خواد مغز پوکت رو به کار بندازی .... بهت میگم ... مادر و پدر کیارش با کیانا می خوان بیان اینجا ! »
« ها ؟؟! »
« کمکم کن نسرین ... من خیلی گیج شدم ! استرس دارم . » به دستام که می لرزیدند نگاه کردم . واقعا نمی دونستم با آدمایی که دل خوشی ازم نداشتند چطور برخورد کنم ! مادر کیارش جزء نگرانی های منو نبود . ولی کیانا حسابی منو می ترسوند . جای تعجب نداشت که او از من متنفر بود . اون دلش می خواست بهترین دوستش پریسا زن داداشش باشه نه من ! شایدم ....
« ببین پانته آ خونسرد باش ... الان میام پیشت تا با هم صحبت کنیم ! »
« منتظرتم . »
گوشی رو روی دستگاه گذاشتم و دستام رو زیر بغلم گرفتم تا گرم بشند .


یه بار دیگه به آینه نگاه انداختم . از بس لبم رو جویده بودم رژ لبم پاک شده بود . دوباره رژ زدم . چند قطره عرق روی پیشونیم ظاهر شد. سریع با پشت دستم پاکشون کردم . اگه اضطراب و تشویش توی صورتم رو نادیده می گرفتم خیلی زیبا به نظر می اومدم . البته با اون همه لوازم آرایشی که استفاده کرده بودم میمونم اگه بود خوشگل میشد ! موهام رو باز کردم و روی شونه هام ریختم . حالا دیگه تا کمرم می رسیدند . من تا امشب جلوی کیارش شال سرم میزاشتم . میدونم مسخره اس ! اما اصلا روم نمی شد .با کیارش راحت نبودم . چشمای سیام با اون مژهای بلند زیر چتر موهام زیباتر و گیرا به نظر می اومدند . نگرانی توی نگام بیداد می کرد. حاضرم نصف زندگیم رو بدم تا امشب زودتر بگذره . با دلشوره روی تختم نشستم . دو ساعته که منتظر اومدن مهمون هام هستم . یعنی از ساعت 5 عصر . همه چیز واسه برگزاری یه شام خانوادگی آماده است . اما من احساس تنهایی می کنم . کاش امشب نسرین هم می اومد . کاش !!!!! نسرین دیروز کلی بهم چیز یاد داده بود تا بتونم امشب رو به خیر و سلامت بگذرونم . برای شام دو نوع غذا سفارش داده بودم . کباب قشقایی با باقالی پلو و فارفاله میگو با سس قارچ . از روی تختم بلند میشم و از اتاق میرم بیرون . کیارش تو سالن نشسته و با لپ تاپش سر و کله میزنه ! اخم هاش تو همه ! از دیشب این شکلیه ! وقتی بهش گفتم قراره خانواده اش بیان خیلی عصبانی شد و بهم ریخت . کلی هم غرغر کرد . فکر کنم اگه می تونست و روش میشد زنگ میزد و دعوت رو پس می گرفت . هر چند من تو این دعوت نقشی نداشتم . مادرش خودش خودشو دعوت کرده بود . چه خانواده ی عجیبی بودند . آروم رفتم کنارش روی مبل نشستم . سرش رو به طرفم برگردوند . چند ثانیه بهم خیره موند . نگاهش روی موهام می چرخید . بعد از چند لحظه با اخم چشم غره ای بهم رفت. سرم رو پایین انداختم و همون طور که با موهام بازی می کردم گفتم :
« کیارش ؟! »
محکم روی کیبورد لپ تاپش کوبید . این که چیزی ازش بخوام از مرگ برام بدتر بود . ولی مجبور بودم ....
« می خوام .... می خوام ازت خواهش کنم امشب یه کم باهام خوش رفتار باشی ! »
« چی ؟ »
به ساعت نگاه کردم . هر لحظه ممکن بود مهمون ها سر برسند پس فرصت زیادی نداشتم . به سیم آخر زدم و حرف دلم رو زدم .
« ببین کیارش . نمی خوام پدر و مادر یا خواهرت از رابطه ی خوبی که باهم داریم چیزی بفهمند . دلم نمی خواد ...... دستی به موهام کشیدم و ادامه دادم : لطفا جلوی اونا منو تحقیر نکن ! » کیارش پوزخندی زد و گفت : « اگه من جلوی اونا تحقیرت کنم چی کار میکنی ؟ »
آب دهنم رو به سختی قورت دادم و گفتم : « منم متقابلا همین کارو با تو می کنم . اون وقت آبروت جلوی خانواده ات میره !! تو اینو می خوای ؟ »
لپ تاپش رو آروم بست و با آرامش گفت : « ...از کدوم آبرو حرف میزنی ؟ من آبرویی پیششون ندارم !......میدونی آبروی من کی جلوی اونا رفت ؟ همون وقتی که پدرم اومد کلانتری و منو قاطی اون آشغالای مست دید ! من هیچ کاری نکرده بودم ولی اونجا بودم ... فقط به خاطر تو ! اون موقع آبروی من رفت . »
حالا کیارش رو می فهمیدم . حق رو بهش دادم که چشم دیدن منو نداشته باشه. اون خیلی بهتر از اونیه که همچین ازدواجی داشته باشه ! می دونم هنوزم چشم خیلی از دخترا دنبالشه ! ولی ای کاش یه کم منو می دید .
« من باهات خوش رفتاری نمی کنم ! » به اخمم نگاه کرد و گفت :
« ولی باهات بد رفتاری هم نمی کنم !!! فقط امشب . »
به چشمام گردشی دادم و گفتم : « این آخرین باری بود که ازت چیزی خواستم . »
از جاش بلند شد و با تمسخر گفت : « باید حرفتو باور کنم ؟! »
جوابش رو ندادم . واسه هر چیزی که می گفتم یه چیزی تو آستینش داشت .
صدای زنگ آیفون بلند شد . کیارش یه نیم نگاهی به من که رو مبل خشکم زده بود انداخت و پوزخند زد . به سمت آیفون رفت و در رو باز کرد . با بیزاری روم رو از کیارش برگردوندم و از جام بلند شدم تا بیشتر از این نتونه منو مسخره کنه ! به پیشواز مهمون هام رفتم .

از موقعی که سر میز شام نشسته بودیم بیشترین سعی ام رو کرده بودم تا نگام از بشقابم جدا نشه . اون موقعی هم که سرم رو بالا می گرفتم فقط به مادر شوهرم نگاه می کردم که مدام به من لبخند میزد . مادر کیارش رو انگار که امشب برای اولین بار می دیدم . یه زن زیبا و ظریف و مهربون ، پدر کیارش مثل پسرش قد بلند و چهار شونه بود . مشخص بود که سعی می کنه با من ملایم باشه ! خب رفتارش نسبتا خوب بود . اما کیانا ... روی هر چی خواهر شوهر بدجنس رو سفید کرده ! صد رحمت به برادرش !!! کیانا از کیارش هم یخ تر بود . به جز یه سلام خشک حرف دیگه ای به من نزده بود . این بی احساسی با حرارت چشمای زیباش همخونی نداشت . به هر حال منم سعی می کردم به کیانا بی توجه باشم . کیارش امشب آروم بود . نگرانی از جانبش نداشتم . با صدای مادر کیارش که منو خطاب قرار داده بود سرم رو بلند کردم .
« پانته آ جان دستت درد نکنه . دستپختت حرف نداره ! »
کیارش پوزخندی زد . از زیر میز پاش رو محکم لگد کردم . مادر کیارش حتما می تونست غذای رستورانی رو از غذای خونگی تشخیص بده ! نمی دونم چرا خودش رو به اون راه می زنه !
« راستش من اینا رو نپختم ، من آشپزیم خوب نیست . »
مادر شوهرم با صدای بلند خندید و گفت : « عزیزم اگه آشپزیت خوب بود جای تعجب داشت ... معلومه یه دختر که تمام عمرش رو مثل یه شاهزاده گذرونده آشپزی بلد نیست . من گفتم دستپختت خوبه چون می خواستم ببینم تو چه جوابی بهم میدی ! »
زندگی گذشته ام مثل یه فیلم جلوی چشمم اومد .
بعد از شام همه روی مبل های راحتی جلوی تلویزیون نشستند . من رفتم آشپزخونه تا چای بیارم . صدای حرف زدنشون از پذیرایی می اومد . با حوصله تمام 5 تا چای ریختم و تو سینی گذاشتم و پیششون رفتم . مادر کیارش با لبخند سینی رو از دستم گرفت و روی میز گذاشت و منو کنار خودش نشوند .
« دستت درد نکنه عروس گلم !!! » صورت عصبی کیارش واقعا دیدنی بود . چقدر حرص خوردنش لذت بخش بود .
« خواهش می کنم . »
مادرشوهرم همون طور که چایی اش رو می خورد رو به من گفت :
« پانته آ ما امشب اومده بودیم که تو رو ببینیم و در مورد یه چیز مهم باهات صحبت کنیم . »
کیارش به مادرش نگاه کرد . یه چیز مهم ؟! خیلی کنجکاو شدم . یعنی چی می خواست بگه ؟
« بفرمایید . گوش می کنم . »
« می دونم برای انجام این کار خیلی دیره ! بابت این تاخیر خیلی متاسفم !! اما ... ما می خوایم تو رو به عنوان عروسمون رسما به همه معرفی کنیم .... »
چایی به گلوی کیارش پرید و به شدت به سرفه افتاد . من هنگ کرده بودم .
مادرشوهرم دستش رو دور شونه ام انداخت و گفت :
«هیچ کس از فامیلامون نمی دونه که کیارش ازدواج کرده ، اونا فقط می دونند که اون قرار بوده با یه دختری ازدواج کنه که نشد و بهم خورد . الان.... » یعنی هیچ کس از ازدواج کیارش خبر نداشت ؟ واقعا ؟!
کیارش وسط حرف مادرش پرید و گفت : « نه !!! قبلا در این مورد با هم حرف زدیم مامان . من نمی خوام کسی بدونه که من چه جوری ازدواج کردم .... انگشت نما میشم . »
سرم گیج می رفت . مادرش گفت :
« ببین کیارش تو نباید انقدر بی منطق باشی . نزدیک یه ساله که ازدواج کردی !!! من می خوام همه بدونن پانته آ عروسمه !!! »
کیارش دست های مادرش رو گرفت و گفت : « مامان تو طاقت نیش و کنایه های عمه ها رو داری ؟ » پدرشوهرم به کیارش اخم کرد ولی کیارش اهمیتی نداد .
« ببین پسرم منو پدرت یه فکری کردیم که هیچ کس نفهمه ازدواجت چطوری بوده !!! ما می خوایم یه چند تا مهمونی ترتیب بدیم و تو اونا پانته آ رو به عنوان دوست کیانا به همه معرفی کنیم ! اون طوری همه باهاش آشنا میشند . تو توی مهمونی یه جوری رفتار می کنی که انگار مجذوب پانته آ شدی ! چند وقت بعد هم میگیم که تو می خوای باهاش ازدواج کنی ! »
نگاهی به کیانا کردم . کدوم احمقی باور می کرد که من دوست کیانا باشم ؟ بیشتر شبیه دشمنم بود . کیانا زیاد از این فکر خوشش نیومد منم همین طور . جدا از همه ی مسائل این که بخوام تظاهر به دوستی با کیانا کنم مثل این بود که بخوام سرم رو زیر گیوتین بزارم . کیارش چیزی نگفت .داشت فکر میکرد . منم همین طور !!! مطمئن بودم که هیچ کدوم از فامیلای من هم نمی دونستند که ازدواج کردم .پدرم آبروش رو از بچه هاشم بیشتر دوست داشت تعجبی نداشت که این مسئله رو از بقیه مخفی کنه ! شاید فامیلامون فکر می کردند منم همراه پدرم و بقیه از ایران رفتم ! یه سوال بزرگ ... چرا من یه ازدواج طبیعی نداشتم ؟؟! ... کیارش با اکراه موافقت کرد . مادرش به من نگاه کرد و گفت :
« پانته آ جان تو هم موافقی ؟ »
« ........ بله !!! »
منو بغل کرد و گفت : « خوشحالم که عروس خوشگلی مثل تو دارم . »
دوباره ماه تو آسمون می رقصه و من از پنجره ی اتاقم کرشمه هاشو نگاه میکنم . همه چی تو ذهنم به هم ریخته !!! مطمئنم کیارش هم حالش بهتر از من نیست . باید ببینم سرنوشت چه چیزی برام در نظر گرفته !

خمیازه ای کشیدم و با چشمای خسته ام برای بار هزارم به ساعت نگاه کردم . ساعت یازده و نیم شبه ! کیارش هیچ وقت انقدر دیر نمی کرد ! دلم یهو شور زد . نکنه بلایی سرش اومده باشه ! صدای تلویزیون اعصابم را به هم می ریخت . خاموشش کردم و از جام بلند شدم تا به کیارش زنگ بزنم . گوشی تلفن رو محکم به گوشم فشار می دادم . نمی دونم چرا !!! فقط دلم می خواست زودتر صدای کیارش رو بشنوم و مطئن بشم که حالش خوبه !
« بله ؟! » صداش دوباره روحم رو سرگردون کرد .
« سلام کیارش ، کجایی ؟! »
« تو شرکتم . دارم حساب و کتاب می کنم . کاری داری ؟»
به خاطر بی فکریش ناراحت شدم . حتی یه زنگ هم نزد که بگه دیر میاد !
« نه کاری ندارم . فقط یه کم ... می ترسم ! میشه یه کم زودتر بیای ؟! » چرا باید بهش می گفتم که نگرانش بودم ؟ بزار فکر کنه بود و نبودش برام مهم نیست .
« از چی می ترسی ؟ »
« از تنهایی !! »
« نمی خواد بترسی . من چند ساعت دیگه اینجا کار دارم ، وقتی کارم تموم شد میام . برو بگیر بخواب . وقتی خواستی بخوابی درو حتما قفل کن ! خداحافظ »
« خداحافظ »
خیالم خیلی راحت شد . نمی تونم انکار کنم که از نگرانی برای اون داشتم دیوونه می شدم . خواب با قدرت بیشتری به چشمام حمله کرد . خواستم برم اتاقم ولی یادم افتاد که باید درو قفل کنم . درو قفل کردم و رفتم اتاقم . تختم انتظارم رو می کشید . خودمو با میل و رغبت به آغوشش سپردم و زیر پتو خزیدم .... خیلی زود به خواب رفتم. زودتر از اون که فکرش رو می کردم .
با صدای باز شدن در آپارتمان از خواب پریدم . چشمام رو مالیدم و رو تخت نشستم . اولین چیزی که تو ذهنم اومد این بود : بالاخره کیارش اومد . آروم از تختم پایین اومدم و از اتاق رفتم بیرون . چراغ ها رو روشن نکرده بود . بی سر و صدا داشت می رفت سمت اتاق خوابش . فکر شیطنت آمیزی به ذهنم زد . چطوره یه کم بترسونمش ؟! یه لحظه از تصور قیافه ی کیارش وقتی که چشماش از ترس بیرون زده بود نزدیک بود بزنم زیر خنده ! شک داشتم که کیارش انقدر ترسو باشه ! روی پنجه ی پاهام بلند شدم و دنبالش رفتم . نفسم رو حبس کردم تا صدای نفس های بلندی رو که می کشیدم نشنوه ! هیجان داشتم . دو قدم بیشتر باهاش فاصله نداشتم . درست پشت سرش بودم . دستش به سمت دستگیره ی در اتاق رفت و من دستکش سیاهی که دستش کرده بود رو زیر روشنایی اندک چراغ خواب دیدم . دستی رو که بلند کرده بودم تا به شونه اش بزنم رو عقب کشیدم . چرا کیارش باید وسط تابستون دستکش دستش کنه ؟ تازه ..... اون هیچ وقت از این دستکش ها نداشته !!!.... نکنه .... !!!!!!!! یه قدم ازش دور شدم و دوباره نگاش کردم . هیکلش خیلی شبیه کیارش بود اما.... کیارش نبود . صدای قلبم تو گوشم پیچید . تمام وجودم چشم شده بود و به مرد غریبه ای که تو 1 متری من ایستاده بود خیره شده بود . ترس آروم آروم راه خودش رو به قلبم باز میکرد . شاید بهتر باشه هر چه زودتر برگردم تو اتاقم ، مطمئنم که از پسش برنمیام . هیکلش دو برابر هیکلمه . خیلی راحت می تونه هر بلایی که دلش می خواد سرم بیاره !!! این که بخوام جیغ بزنم تا همسایه ها رو خبر کنم ایده چندان جالبی به نظر نمیاد ! تا اونا بیان دخل منو میاره و الفرار ! مرد هنوز داشت با قفل در اتاق کیارش سر و کله میزد . کیارش همیشه در اتاقش رو قفل میکرد . آب دهنم رو به زحمت قورت دادم و عقب گرد کردم تا با ایجاد کمترین سر و صدا به اتاقم برگردم . انقدر اضطراب داشتم که زیر پام رو نمی دیدم .به خاطر این که نفسم رو برای یه مدت طولانی حبس کرده بودم سرم گیج می رفت ! چند قدم بیشتر دور نشده بودم که یهو پام به پایه ی میز گیر کرد و افتادم زمین . سکوت خونه با صدای شکستن گلدون چینی بزرگی که از روی میز افتاده بود بیشتر شکسته شد . صدای جیغ خفه ای که کشیدم منو ترسوند . با اضطراب سری از جام بلند شدم و به سمت مرد نگاه کردم . نزدیک بود تو شلوارم خرابکاری کنم . داشت منو نگاه میکرد . مثل این که اونم هول شده بود و برای یه لحظه نمی دونست باید چی کار کنه ! هنوز نمی تونستم قیافش رو کاملا ببینم اما حرکاتش حرفم رو تایید میکرد . از این گیجی استفاده کردم و خواستم به سمت اتاقم بدوم اما قبل از این که بتونم این کارو بکنم مرد به موهام چنگ زد و محکم اونا رو کشید . از درد نفسم بند اومد . پوست سرم داشت کنده میشد . دهنم رو باز کردم تا جیغ بکشم اما دستش رو محکم جلوی دهنم گرفت و تو چشمام زل زد . بوی دستکش پلاستیکی تو بینیم پیچید . الان تو بغلش بودم . قیافش واضح نبود برام . فقط برق چشمای سیاهش رو دیدم . با تمام قدرت دستش رو گاز گرفتم . مزه ی خون رو تو دهنم احساس کردم . دندونام خیلی تیز بودند . مرد با عصبانیت در حالی که سعی می کرد فریاد نکشه منو روی تیکه های شکسته ی گلدون پرت کرد . درد .... دستم و کمرم خیلی درد می کردند . نگاهم رو به در آپارتمان دوختم . فاصله ی زیادی باهاش نداشتم . باید خودم رو نجات می دادم . اما انگار فکرم رو خوند چون دوباره به موهای بلندم چنگ زد و منو بلند کرد . یه تیکه از گلدون شکسته رو موقع بلند شدن برداشتم . لگدی به شکمش زدم و ازش فاصله گرفتم . انگار لال شده بودم هیچ صدایی ازم در نمی اومد . دو تا سیلی که به دو طرف صورتم نواخته شد جواب لگدی بود که بهش زدم . بیحال شدم ،خون با شدت هر چه تمام تر از بینیم خارج می شد . دو تادستاش به سمت گردنم رفتند . نمی خواستم برای مرگ آغوشم رو باز کنم اسم خدا تو ذهنم درخشید و همین برای نیرو گرفتنم کافی بود . جیغ بلندی زدم و قسمت تیز تیکه گلدون رو با تموم قدرتی که برام مونده بود روی صورتش کشیدم . نعره کشید و منو روی زمین پرت کرد ، سرم به دیوار خورد . عقب عقب رفت . کسی در خونه رو زد . احتمالا که نه ،حتما همسایه ها بودند . مرد دستش رو از صورتش برداشت و با خشم اول به در بعد به من نگاه کرد .
« کمک » با صدایی که انگار از ته چاه در می اومد کمک خواسته بودم . قوام کاملا تحلیل رفته بود . تار می دیدم . سرم خیلی گیج می رفت . در خونه با شدت بیشتری کوبیده شد . صدای همهمه از بیرون می اومد . مرد پرده ی پنجره ی بزرگ پذیرایی رو با خشونت کنار زد و پنجره رو باز کرد و پایین رو نگاه کرد . آپارتمان کیارش .... یعنی آپارتمان منو کیارش طبقه دوم یه ساختمون 8 طبقه بود . یه کم که پایین رو نگاه کرد و فهمید تا زمین ارتفاع چندان زیادی نیست از پنجره پایین پرید . ولی قبل از اون یادش نرفت تا به من یه نگاه وحشتناک بندازه . پشت سرم خیلی می سوخت ! چشمم رو بستم و اجازه دادم ناتوانی منو مغلوب خودش کنه !

درد !!! اولین چیزی که احساس کردم . تمام بدنم درد میکرد . نفسام رو کوتاه کوتاه می کشیدم تا ریه هام زیاد باد نکنه چون احساس می کردم دنده هام مثل یه چاقوی تیز آماده ی سوراخ کردن ریه هام هستند . سعی کردم انگشتام رو تکون بدم . هم زمان با تکون دادن انگشتام صدای نسرین تو گوشم پیچید :
« پانته آ ؟! ... پانته آ عزیزم صدامو می شنوی ؟ »
نمی تونستم جوابش رو بدم . سعی کردم چشمام رو باز کنم . پلکام خیلی سنگین شده بودند ولی بالاخره موفق شدم . به محض باز کردن چشمام سریع اونا رو بستم . نور به شکل زننده ای چشمام رو اذیت میکرد .
« پانته آ صدامو میشنوی ؟ »
« آره » گلوم آتیش گرفت .
با صدایی که می لرزید گفت : « خدا رو شکر . حالت خوبه ؟ »
خواستم دستام رو جلوی چشمام بگیرم که نسریم مانعم شد .
« نکن سرمت درمیاد ! »
« نور چشام رو اذیت میکنه ! »
صدای عقب کشیده شدن صندلی رو شنیدم .
« الان خاموشش می کنم ، تکون نخور »
بعد از چند لحظه نسرین دستم رو تو دستش گرفت و گفت : « چشماتو باز کن عزیزم . »
آروم چشام رو باز کردم . تاریکی چشمام رو نوازش کرد . سرم رو به طرف نسرین برگردوندم . اتاق انقدر تاریک نبود که نتونم صورت خیس از اشکش رو ببینم . با ناراحتی گفتم :
« چی شده نسرین ؟ چرا گریه می کنی ؟! » نگاهی به دور و برم انداختم و گفتم : « من کجام ؟ »
نسرین اشکاش رو پاک کرد و گفت : « بیمارستان ! »
« چی ؟! ... چرا ؟ »
« هیچی یادت نمیاد ؟ »
ذهنم خالی خالی بود . « نه !!! »
دستم رو بوسید و گفت : « بزار بگم دکتر بیاد ببینتت !!! » از اتاق رفت بیرون . با نگاهم تا در اتاق همراهیش کردم . بعد به بررسی اتاقم مشغول شدم . یه اتاق 15 متری با پنجره های بزرگ !!! پرده های آبی روشن !!! و یه یخچال که گوشه اتاق بود . من چرا اینجا بودم ؟! سایه هیکل مردی جلوی در اتاق افتاد و من از ترس لرزیدم و خودم رو جمع کردم . سایه به سرعت نزدیک تر و نزدیک تر میشد و من وحشت زده تر .
با فریاد گفتم : « جلو نیا !!! » صدام خیلی می لرزید . تقریبا حرفم نامفهوم بود .
سایه باز جلو می اومد . بار دیگه صدام رو بالا بردم و گفتم : « به من نزدیک نشو !!! »
« پانته آ داد نزن منم کیارش !!! » تصویر چشمای سیاه یه مرد تو ذهنم شکل گرفت .
« برو بیرون !!! » به اون تصویر فرمان دارم که از ذهنم خارج بشه ! اما پررنگ تر شد !
« منو نمی شناسی ؟! » چه سوال مسخره ای می پرسید مگه می تونستم عشق زندگیم رو نشناسم یا از یاد ببرمش ؟
کیارش چراغ اتاق رو روشن کرد و منو مجبور کرد تا دوباره چشمام رو ببندم . تشنه آغوشش بودم اما می دونستم این عطش رو هیچ وقت نمی تونم برطرف کنم . اون منو پس میزد .
کیارش رو به روی من روی تخت نشست و گفت :
« پانته آ به من نگاه کن !!! »
خیلی آروم چشمام رو باز کردم . نور مثل یه تیر تو چشمام نشست . این بار چشمام رو نبستم . دلم می خواست صورت کیارش رو ببینم ! ته

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: